1983-03-25

Nedelanders in West Australie
Harde werkers van het eerste migranten uur PERTH, WA — Van de bijna 200.000 Nederlanders in Australië wordt geschat, dat er ruim
11.000 in West Australië wonen.
Er is dan ook een bloeiende Nederlandse vereniging ‘Neerlandia’, die zijn eigen clubhuis heeft in Cambridge Street, Wembley, waar veel gezellige bijeenkomsten worden gehouden.
De voorzitter van Neerlandia is momenteel Bob Hoogeveen, die 27 jaar geleden met zijn vrouw Robin en hun toen 8-jarige tweeling Heather en Teeny uit Nederland in Fremantle aankwamen.
De familie Hoogeveen had de bootreis naar Sydney geboekt, maar moeder en dochters waren op reis zo zeeziek geweest dat ze het geen moment langer op het schip konden uithouden.
Zo stapten de Hoogeveens van de boot, terwijl hun hele bagage in een kist van 3 kubieke meter doorging naar Sydney. Zij arriveerden in het immigrantenkamp Northam met alleen hun handbagage. Bob Hoogeveen, een monteur uit Enschede, liftte bijna iedere dag vanuit, Northam naar Perth om werk te zoeken. Omdat hij toen nog geen Engels sprak kon hij aan geen baan komen. Uit wanhoop nam hij toen een baantje aan op een boerderij in Cunderdin.
Anderhalf jaar later met vakantie in Perth wilde zijn vrouw niet meer terug naar die boerderij ‘met al die vliegen’, en zo solliciteerde Bob naar een gemeentebaan voor het onderhoud van de parken en plantsoenen.
Hij werd curator van de Claremont Showgrounds van Royal Agricultural Society en toen hij enkele jaren geleden met pensioen ging was hij voorman bij de Cockburn Shire Council.
Als voorzitter van de Nederlandse vereniging brengt hij drie dagen per week door in het kantoor van deze club ‘uit liefde’. De Hoogeveens hebben er geen spijt van dat zij in plaats van in Sydney in West Australië het immigrantenschip verlieten. Succes
Een andere familie, die 30 jaar geleden in Fremantle aan wal ging van het schip de Johan Oldenbamevelt, waren Peter en Wilhelmina Hazelbroek en hun 5 zoons van 2 tot 18. Zij hadden weinig geld maar onder hun reisbagage bevonden zich wat timmergereedschap, een matras en wat tafelgerei. De Hazelbroeks woonden eerst in bij vrienden in Tuart Hill, die zelf ook al 5 kinderen hadden. Peter Hazelbroek bouwde met zijn oudste zoons een huis in de buurt, waar zij drie jaar gedurende de weekeindes aan werkten.
Drie van zijn zoons hebben nu de’ West Australian Fittings and Furniture Company in Osborne Park. De 48-jarige Albert is fabrieksmanager, de 46-jarige Marinus is verkoopsmanager en de 41-jarige Willem is de accountsmanager. Een andere broer, de 39-jarige Peter, woont in Sydney en de jongste, de 33-jarige Theo is een technisch tekenaar bij het Main Roads Department. Leer een vak
Ken ander succesverhaal is dat van Henk en Nel Alssema, die ook in 1952 in Fremantle aankwamen met drie zoontjes van 5 tot 9 jaar. Het enige werk dat Henk na zijn aankomst kon krijgen was dat als hulp op een boerderij in Three Springs. Later ging hij bij een oliemaatschappij in Kwinana werken. Zijn twee zoons Hank en John volgden zijn advies op: leer een vak. Hank werd metaalbewerker en John glazenier.
Met hulp en steun van hun vader combineerden zij hun vakkundigheid en zetten in een schuurtje achter het huis een eigen glazeniersbedrijf op, terwijl zij zich specialiseerden in aluminium raamkozijnen voor huizen. Door allebei melk te bezorgen spaarden zij geld voor hun zaak.
In Hamilton Hill openden zij een fabriek en vier jaar geleden bouwden zij een nieuwe fabriek van 1.500 vierkante meter in O’Connor. Zij hebben 20 werknemers in hun fabriek. Vader Hank Alssema is sinds 1975 de kantoor manager van dit familie bedrijf.
Veel moed heeft het ook de nu gepensioneerde loodgieter Hank Vogels gekost om destijds, 28 jaar geleden, met 7 kinderen en zijn in verwachting zijnde vrouw naar Australië te komen.
Vier dagen na hun aankomst had Vogels al een baan als onderhoudsloodgieter bij openbare werken, zonder zelfs de Engelse naam te kennen van het gereedschap dat hij gebruikte. Het gezin Vogels woonde in een schuurtje, dat Hank bouwde in Riverton op een stuk grond, dat zij gekocht hadden. Hij deed er drie jaar over om hun huis te bouwen, waar hij en zijn vrouw Marianne, nu hij gepensioneerd is, wonen. Hun 8 kinderen zijn allen getrouwd en maken het goed. De eerste jaren waren moeilijk wegens heimwee en taalproblemen.
Van de verkoop van zijn postzegel verzameling bekostigde Hank eenmaal een reis voor hem en zijn vrouw naar Nederland en door een gedeelte van hun grond te verkopen konden zij een tweede keer gaan.
Johannes Horsten en zijn vrouw Hansje hadden 5 kinderen, toen zij 30 jaar geleden in Fremantle aankwamen en inmiddels kregen zij er nog drie bij. Horsten was in Nederland een bakker maar werkte in Australië eerst een jaar in een metaalgieterij voordat hij een baan in een bakkerij kreeg. Hij nam er toen een tweede baan bij – ramen wassen – om materiaal te kunnen kopen voor het huis, dat hij bouwde in Wilson. Na 15 jaar in de bakkerij, begon hij zijn eigen zaak – aan de deur verkopen van ‘continental’ levensmiddelen – waar hij een jaar geleden mee is opgehouden. Evenals de Vogels woonden ook de Horstens eerst in een schuurtje op hun stuk grond terwijl zij hun eigen huis bouwden. Ook andere immigranten en hij bouwden samen hun huizen op een cooperatieve basis.
Vrijwel nieuwkomers in West Australië zijn Tony en Netty Verleg, die er pas een jaar wonen. Zij kwamen om verschillende redenen. Een ervan was een gevoel voor avontuur, andere waren de dreiging van een atoomoorlog in Europa, de milieuvervuiling in Nederland en een betere toekomst voor hun twee dochters, Jeannette (16) en Sandra (13). Tony was in Nederland een motorfiets mechanicien maar in Perth heeft hij zijn eigen ‘fast food’ zaak opgezet, ‘Tony’s Home Delivery Service’.

Windmill Publishers

boat

Dutch migration

Dutch Australian Weekly

Digitised

Newspapers

2022-11-15